Τα «Ανοιχτά ΜΜΕ» και το στρίβειν δια του Μορφωτικού

Η φιλόδοξη κίνηση διαμαρτυρίας που ακούει στο όνομα «Ανοιχτά ΜΜΕ» η οποία κήρυξε το τέλος της ΕΣΗΕΑ και τη μετατροπή της σε ΕΔΑ (!) εντυπωσιάζει με τη στάση της στις επερχόμενες εκλογές.Είναι τουλάχιστον περίεργο πως μια κίνηση που λέει ότι έχει προτάσεις για τη ριζική αλλαγή του συνδικαλιστικού μας σωματείου και θέλει να εκφράσει τη νέα εποχή, δεν διεκδικεί με εκπρόσωπό της θέση διοίκησης ή ελέγχου (Διοικητικό Συμβούλιο, Εξελεγκτική Επιτροπή) στην ΕΣΗΕΑ και στην ΠΟΕΣΥ.  Πως αφήνει, άραγε, τις τύχες του σωματείου, στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο κλάδος, στην παλιά «φθαρμένη και αποτυχημένη φρουρά» και επιλέγει συμμετοχή ΜΟΝΟ στο Μορφωτικό Ίδρυμα με πέντε εκπροσώπους.Πως εξηγείται αυτή η ανακολουθία;Φοβούνται τα «Ανοιχτά ΜΜΕ» ότι αν εκλέξουν εκπροσώπους τους στο ΔΣ θα τα βρουν δύσκολα «από τον ψυχοφθόρο Φιλιππάκη» _ που ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι καν υποψήφιος για το νέο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ_ και τους ομοίους του και δεν θα μπορέσουν να αντιπαλέψουν τα ναϊφ επιχειρήματά τους;Τόση ηττοπάθεια από τους φορείς της αλλαγής;Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι, τι προτείνουν στους οπαδούς τους; Θα τους προτείνουν να ψηφίσουν κάποιους λιγότερο «κακούς» από αυτούς που κατηγορούν ότι επί σειρά ετών κατάφεραν να οδηγήσουν την ΕΣΗΕΑ σε αδιέξοδο;Μήπως τελικά αντί για τον δύσκολο αγώνα αναδιάρθρωσης της ΕΣΗΕΑ υπέκυψαν στον πειρασμό τη συναλλαγής, με αντάλλαγμα τις έδρες θεωρείου στο Μορφωτικό, απ’ όπου νομίζουν ότι θα διαφωτίσουν τη «δημοσιογραφική πλέμπα»;Είναι άραγε οι «ενωμένες» τράμπες ίδιον νέου εκσυγχρονιστικού και ανανεωτικού ήθους και ύφους τα οποία τα «ανοιχτά ΜΜΕ» επαγγέλλονται ή μήπως καραμπινάτος παλαιοκομματισμός και συνδικαλισμός παλαιάς κοπής;Σε κάθε περίπτωση αν κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να παλέψουν για να αλλάξουν την ΕΣΗΕΑ και επιλέγουν το εύκολο βόλεμα ως εξυπηρετητές παλιών σχημάτων, ας μην παριστάνουν τους ριζοσπάστες.    Ακόμα και οι ελίτ για να εμπνεύσουν σεβασμό πρέπει να έχουν μια ελάχιστη αξιοπρέπεια… Σημ.: Η επιλογή χρήσης των αρχικών της ΕΔΑ ως (Ένωση Δημοσιογράφων Αθήνας) αποτελεί αισθητική προσβολή και εκφράζει έλλειψη σεβασμού σε ένα πολιτικό φορέα με ειδικό ιστορικό βάρος. from Συσπείρωση Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος