Αρχικά, να πούμε ότι το να ήσουν ευνούχος στα βυζαντινά χρόνια, δεν ήταν κάτι ντροπιαστικό.Το αντίθετο. Οι ευνούχοι θεωρούνταν ως οι πλέον ικανοί και κατάλληλοι για να αναλάβουν κάποιο διοικητικό ή θρησκευτικό αξίωμα.Επιπλέον, λόγω της "ιδιαιτερότητάς" τους, οι αυτοκράτορες αισθάνονταν απολύτως ασφαλείς δίπλα τους, καθώς στην αυτοκρατορία ίσχυε ο κανόνας ότι κάποιος που δεν είναι αρτιμελής, δεν μπορεί ποτέ να διεκδικήσει τον θρόνο.Αυτό βέβαια σήμαινε ότι πολλές φορές ο ευνουχισμός χρησιμοποιούταν ως προληπτικό μέτρο ή τιμωρία για κάποιον που ανταγωνιζόταν τον αυτοκράτορα.Απ' την άλλη μεριά,