Δεν πάει πολύς καιρός. Καμιά 30ριά χρόνια… Ήταν τότε που ριχνόμασταν με τα μούτρα σε μια πιάτσα τόσο γοητευτικά μυστηριώδη όσο και άγρια και εθιστική. Μας είχαν εκπαιδεύσει οι δάσκαλοί μας... «Δεν θ΄ ακούσεις ευχαριστώ, δεν θα χαϊδέψει κανείς τ αφτιά σου. Εσύ όμως από ένστικτο θα ξέρεις ότι βαδίζεις σωστά. Θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα σε πατήσουν, αλλά θα σηκωθείς, θα τιναχτείς, όπως τα σκυλιά που βγαίνουν από το νερό, και θα συνεχίσεις. Θα ζυγίσεις τις αντοχές και το πείσμα σου.