Βράδυ Δευτέρας, στο Παναθηναϊκό Στάδιο (που για ένα ανεξήγητο μαζικό γλωσσικό ολίσθημα το αποκαλούν με αυτό που ήταν πριν χρόνια επίθετό του: «Καλλιμάρμαρο»). Πήγα όχι τόσο για να απολαύσω τη μουσική του Μίκη,όσο για να πάρω γεύσεις μνήμης. Για το μέλλον -για όσο μέλλον. Σπάνιο γεγονός μια τέτοια συναυλία σε τέτοιον χώρο. Μια μαγική βραδιά σε ένα μαγικό ιστορικό μνημείο. Έζησα και αυτήν τη μοναδική εμπειρία με πανδαισία ήχων, οργάνων, φωνών και εικόνων, σε ένα Στάδιο σχεδόν γεμάτο σε όποιον χώρο είχε δοθεί για το κοινό (γιατί το πέταλο ήταν αποκλειστικά για την πολυπρόσωπη χορωδία).